Διακρίνονται δύο βασικές κατηγορίες: το μετατραυματικό και το ατραυματικό οστικό οίδημα.

Το μετατραυματικό οστικό οίδημα εμφανίζεται κυρίως μετά από γνωστή κάκωση (π.χ. ατύχημα, πτώση, πρόσκρουσης), διάστρεμμα ή ένεκα επαναλαμβανόμενων μικροτραυματισμών για μεγάλο χρονικό διάστημα ή από υπέρμετρη καταπόνηση και υπερφόρτιση της πάσχουσας περιοχής (σύνδρομο υπέρχρησης), ή λόγω λανθασμένης Βιομηχανικής και τοπική αλλαγή φορτίων τοπικά, με αποτέλεσμα να ραγίζει μέρος των δοκίδων που στηρίζουν το σπογγώδες υλικό του οστού.

Το τραυματικό οστικό οίδημα αφορά το μικροκάταγμα (οξύ, οστεοπορωτικό, ή κάταγμα κόπωσης), τον οστικό μώλωπα, τις οστεοχόνδρινες βλάβες (διαχωριστική οστεοχονδρίτιδα), την τοπική παροδική οστεοπόρωση.

Το Ατραυματικόοστικό οίδημα μπορεί να εμφανιστεί ως Αντιδραστικό οίδημα σε έξαρση προϋπάρχουσας εκφυλιστικής οστεοαρθρίτιδας, σε Φλεγμονώδεις αρθρίτιδες (ρευματοειδής, ψωριασικές αρθρίτιδες σπονδυλαρθρίτιδας Οστεοχονδρίτιδα κτλ.).

Επίσης στο ατραυματικόοστικό οίδημα εντάσσεται εκείνο που εμφανίζεται σε συνοδεία με Άσηπτη οστική νέκρωση (σε εντοπισμένη διαταραχή στην αιμάτωσης), ως αποτέλεσμα ισχαιμικών βλαβών (Δρεπανοκυτταρική Αναιμία), Μεταβολικών/ενδοκρινικώννόσων (Ουρική αρθρίτιδα, εγκυμοσύνη (3ο τρίμηνο)), Οστεομυελίτιδας, Όγκων.

Τέλος ατραυματικό οστικό οίδημα μπορεί να δημιουργηθεί ιατρογενώς (μετεγχειρητικό, Ακτινοθεραπεία, χρήση ανοσοκατασταλτικών, κορτιζόνης) και το ιδιοπαθές οστικό οίδημα όταν δεν εντοπίζεται κάποια αιτία.